Stichting Trauma & Dissociatie 

Lotgenoten, hulpverleners & naasten



Onze visie

De visie van de oprichters 
Lauren & Robin - Trauma & Dissociatie is opgericht op 19 januari 2022. `Voor een kijkje in Team Trauma & Dissociatie klik hier! 


Betekenis achter ons logo
Met ons nieuwe logo willen we alle mensen die onderdeel zijn van Trauma en Dissociatie includeren gerepresenteerd door de twee harten in het logo. Het staat voor enerzijds jezelf en je innerlijke wereld/kind. Het grote volwassen hart omarmt het kleine hart als het ware. Het groene in het hart staat voor groeien en helen. De bolletjes in het hart kan je zien als innerlijke delen. Tegelijk kan je het kleine hart ook als jouzelf zien, waarbij het grote hart, de community je omarmt. In het vinden van steun en (h)erkenning bij elkaar groei je richting herstel toe. Hierin kan de je bolletjes zien als elkaar, lotgenoten, maar ook hulpverleners of naasten. Samen groeien we naar verbinding toe. Verbinding in jezelf, en verbinding met de wereld om je heen. 💚 (gemaakt door de oprichters)


Robin's
 visie op 
Trauma & Dissociatie DIS/AGDS, CPTSS - Lotgenoten, hulpverleners & naasten 

Ik was een dromerig kind. Mijn lichaam bevond zich tussen een “binnenwereld” en “buitenwereld” in. In de tijd dat ik opgroeide als kind, voelde mijn binnenwereld realistischer dan dat de buitenwereld was. Alles wat om me heen gebeurde sloot ik van me af en bevond ik me op plekken in mijn gedachten waar niemand bij kon. Zo was ik veilig, in mijn binnenwereld kon ik zijn wie ik was. Maar als ik naar de buitenwereld toe moest, was dat ontzettend eenzaam. Toen ik op mijn 19e het boek Schaduwkind las van P.F. Thomese huilde ik van herkenning.


”Onze wereld is een binnenwereld geworden. Daar bewaren wij wat buiten geen bestaansrecht meer heeft. Steeds meer van wat wij zoeken, is alleen nog in onze gedachten te achterhalen, niet meer in de wereld om ons heen. Je bent een bedenksel geworden. Maar ben jíj het? De stilte schreeuwt in elke kamer dat je er nog bent, de leegte verbergt je op elke open plek. ‘And where you are is where you are not,’ stelt T.S. Eliot ergens, ik kan niet meer terugvinden waar. De oude mystieke paradox. Je bent nergens, want je bent overal. Maar ben jíj het? Of hebben we aan de alomtegenwoordige afwezigheid alleen jouw naam gegeven?“

Jarenlang heb ik geworsteld met de schaamte rondom mijn dissociatieve identiteits stoornis. Mijn binnenwereld was altijd verstopt voor mensen. Eigenlijk ook voor mezelf. In de hulpverlening was het lastig om de juiste hulp te vinden omdat ik woorden tekort schoot aan de ervaringen die ik had. Toen ik uiteindelijk de diagnose DIS kreeg was ik erg in de war, wat gaat dit betekenen? In het boek ‘Omgaan met traumagerelateerde dissociatie’ staat er in het voorwoord geschreven door een patient dat het hebben van DIS kan voelen alsof je een kar vol met kikkers voor je uitduwt die kwaken, springen en om aandacht vragen. Je schaamt je voor die kikkers, wie loopt daar nou mee rond? Omdat praten met mijn behandelaren nog te lastig was, tekende en schilderde ik veel over mijn innerlijke ervaringen. Zo kon ik toch kwijt wat er bij mij van binnen speelde. Uiteindelijk ben ik ook anoniem online lotgenotengroepen op gaan zoeken voor mensen met DIS en AGDS.  Daarin ontmoette ik mensen die deelde over hun ervaringen met DIS en aanverwante problematiek. Ik vond erkenning, maar vooral
 de schaamte werd steeds een stukje minder en minder. Ik was niet alleen in mijn ervaringen en ik vond de woorden die ik miste.
Ik durfde mijzelf en mijn delen steeds meer te erkennen en de fobie voor de delen werd steeds een stukje minder.  Steeds beter begon ik mijn delen te begrijpen. Waarom het ene deel zich alleen bezig houdt met het het dagelijks leven, het andere deel maar beperkt inlevingsvermogen heeft, en weer een deel zo graag wilt verhuizen naar het bos. Er kwam een interne communicatie op gang en ik ontdekte dat mijn delen niet eng waren, maar me hebben geholpen om te kunnen overleven vroeger.
Nu ben ik samen met mijn delen in het heden, op een veilige plek en is het opnieuw een zoektocht om balans te vinden. Het hebben van DIS voelt grillig en is zo veranderlijk als het weer, telkens opnieuw is het een zoektocht. Vaak een hele eenzame zoektocht. Ik heb gemerkt dat vooral de eenzaamheid het allermoeilijkste is en dat het enorm helpt als er mensen om je heen staan die je accepteren, die je ervaringen delen en begrijpen.
Omdat er nog geen Nederlandse discord groep bestond besloot ik dat het tijd was om een te maken met Puzzel đŸ§© . Met de hoop dat andere mensen die ook te kampen hebben met chronisch vroegkinderlijk trauma een plek hebben om (h)erkenning te vinden en hopelijk een stukje herstel kunnen gaan vinden.

Lauren's visie op Trauma & Dissociatie DIS/AGDS, CPTSS - Lotgenoten, hulpverleners & naasten
We wisten vanaf het begin dat we anders waren, anders dan andere kinderen, afweziger meer in onze eigenwereld. Thuis gebeurde dingen die niet klopte, maar als kind wist ik niet beter. Het enige wat ik wist, is dat ik niet wist wie ik was en dat ik alles vergat waar ik maar al te vaak op gewezen werd. Al die wazigheid... tja cognitief gezien moest het wel mijn levensverhaal zijn. Maar het ging niet over mij. Dus wie was ik dan?
Ik kwam in 2011 in de jeugd ggz om dat uit te zoeken
 Laten we even vooruit spoelen, want het terrein van de ggz heb ik 10 jaar bewandeld en bekropen voordat de juiste diagnose gesteld werd. Bij elke misdiagnose voelde ik; er is meer, het klopt niet. Er is meer... Er zijn meer... Wij zijn meer...
2021 was het dan zo ver; De Dissociatieve Identiteitsstoornis werd vastgesteld, zo passend voor alle puzzelstukjes die ik mijn 23 jaar lange leven al aan het inpassen was en nog altijd mee bezig ben.
Het acceptatieproces is een monster
  In de ggz is er weinig bekend, laat staan in de maatschappij waar we moeten wonen, werken en functioneren. Er is een onuitgesproken angst en onzekerheid rondom de ''oh zo spannende en complexe diagnose''. Dat, terwijl DIS mij met de dag doet realiseren dat mijn delen mijn leven hebben gered en de reden zijn dat ik er ondanks chronisch(vroeg)kinderlijktrauma nog ben.
De psycholoog in ons, zegt altijd;  Het is een vloek en een zegen. Een vloek omdat je lijdt onder dissociatie, herbelevingen, conversie en de pijnlijke ontluikingen van je niet zo mooie jeugd. Maar ook een zegen, een zegen omdat we met z’n allen dit leven draaiende hebben gehouden. Omdat wij met elkaar kunnen werken als hulpverlener, kunnen studeren aan de universiteit tot psycholoog en nog zoveel moois kunnen aanpakken.
Alles omdat we in alle onveiligheid samen zijn en altijd al zijn geweest. We schamen ons voor onze DIS, elke dag opnieuw, want wat zullen mensen nu denken? En ben ik wel normaal genoeg? Maar we zijn klaar met verbergen, we zijn klaar met doen alsof. Want wij staan voor taboedoorbreking en doorbreken van stigma!
Dus ja, ik ben mijn geboortenaam , maar ik ben ook Ruben, Lize, Sam, Linn, Tess, de psycholoog, Suzie en nog veel meer.  Met de dag leren we dat wij er mogen zijn, wij samen zonder dat iemand daar kadertjes omheen hoeft te zetten. Wij zijn sterker dan de dader(s) en daar staan we voor.  Voor iedere overlever en strijder die weet wat het is om tot de grond tot op de knieĂ«n gebracht te worden, maar ook zal doen zegen vieren. Want je bent niet alleen. En samen staan wij sterk. Daarom hebben wij samen met Robin en diens kikkers 🐾 deze server, deze plek van veiligheid, informatie en herkenning opgebouwd voor iedereen met soortgelijk verhaal. Maar ook als je hoofd nog 1 wolk van wazigheid is ben je welkom, welkom in elke fase van het herstelproces. En als jij je veiliger voelt om minder open te zijn, dan is dat ook okĂ©.  Onze visie is namelijk dat iedereen er mag zijn.
Iedereen.
Jij of jullie. ❀


 ~ En als uniek in zijn soort een afgesloten plek voor hulpverleners en naasten om te leren over DIS/AGDS en CPTSS
 een plek van betrouwbare informatiebronnen en herkenning, zodat de ‘oh zo spannende diagnose’ om te behandelen minder spannend wordt en we elkaar kunnen helpen.


Veel liefs, warmte en zelfacceptatie, 💚
Lauren & Robin 


Troostzoekers 

Zoals geluk gevaarlijk is voor wie er spaarzaam mee omgaat,
voor wie niet-leven een koud kunstje werd, voor wie hier binnenkomt
en twijfelt aan alles wat mooi is, twijfelt aan zijn plek in de wereld,
voor wie eindeloos teert op het verlangen naar beterschap,


voor wie niet breekbaar wil zijn net zo min als populierensterk
en wie mij raakt geef ik de wind, voor wie met een bevel tot
omhakken in de hand rillerig plaatsneemt of juist wil opbloeien
en zie me, voor wie alleen wil zijn maar het niet langer meer kan.


Zoals geluk gevaarlijk is voor hen die het niet kunnen delen,
voor wie wel glimlacht maar de snik onzichtbaar en hoog in
de keel heeft, voor wie alles verloor waar hij van hield, voor hen die
de koek uit de mond sparen en altijd andermans honger stillen,


voor wie weerloos omgaat met de dingen, voor wie iedere
avond zichzelf het donker van zijn kop injaagt, voor wie de hoop
heeft opgegeven als een zieke kameraad, voor wie van alles denkt
maar te weinig uitspreekt, voor wie moe is maar niet meer


in slaap komt en eeuwig ligt te woelen, voor hen die willen leunen,
voor wie onder de mensen wil zijn als onder een warme deken,
voor wie niet weet wie hij is en altijd onzeker, we zijn de leegte,
zeggen we, we zijn de leegte en weten niet hoe ons te vullen.


Zoals geluk gevaarlijk is voor de roekeloze, voor wie verstrikt zit
in eigen-ik, voor wie de weerloosheid weg-eet, koopt, slikt, voor wie
zichzelf bezeert omdat een ander het niet meer doet, voor wie
stemmen hoort maar zelden een lief woord, voor wie bang is om


verlaten te worden en in een leeg huis thuis te komen, voor wie zélf
uit voorzorg iedereen verlaat, voor wie weet dat het hart op vele
manieren kan breken en vergeet dat het ook op vele manieren
weer kan helen, voor wie en voor iedereen is hier de plek.


Gedicht: Marieke Lucas Rijneveld, 2021