Onze maatschappij

Dit is een pagina speciaal om inzage te geven in het leven met vroegkinderlijk trauma in onze maatschappij vandaag de dag, dit kan confronterend en pijnlijk zijn, een eye-opener als naaste of hulpverlener. Of het kan een bron van hoop bieden. 

De betekenis van het woord onuitsprekelijk

“De meest algemene reactie op wreedheid is om ze het uit bewustzijn te verbannen. Sommige schendingen van de maatschappelijke code zijn te gruwelijk om hardop te worden genoemd: dat is de betekenis van het woord onuitsprekelijk”
Met deze zin begint het boek Trauma & Herstel van Judith Herman, inmiddels al 30 jaar oud, tot op de dag van vandaag nog even relevant. Het geheimhouden van trauma is eerder regel dan uitzondering. Het gevolg van het verzwijgen is echter dat de gebeurtenis niet in verbale vorm tot uiting komt, maar in de vorm van symptomen.
Soms dringen gruwelijke gebeurtenissen ook door tot het bewustzijn van de maatschappij. Maar net zoals bij het individu dat is getraumatiseerd, reageert het grote publiek op een soortgelijke manier. Ontkenning en verdringing werken door op beide niveaus waardoor de traumatische geschiedenis een vergeten geschiedenis wordt.
Een voorbeeld van maatschappelijke ontkenning is terug te zien in 1896, waarin Freud dacht de oorzaak van ‘hysterie’ te hebben ontdekt. Zijn conclusie luidde: “Ik beweer dat in elk geval hysterie zich berust op een of meer voorvallen van premature seksuele ervaringen.” Nog geen jaar later trok hij zijn conclusie in omdat hij zich zorgen maakte over de maatschappelijke gevolgen, aangezien hysterie ook voorkwam in ogenschijnlijke keurige burgergezinnen.
Tot op heden is maatschappelijke ontkenning terug te zien. Een voorbeeld is the False Memory Syndrome Foundation wat werd opgericht door de ouders van Jennifer Freyd, die haar vader had beschuldigd van misbruik. Maar denk ook aan Griet op de Beeck, haar verhaal werd publiekelijk in twijfel getrokken.
Ook kreeg Bessel van der Kolk recentelijk kritiek over zich heen, waarbij niet alleen de geloofwaardigheid van het getraumatiseerde individu in twijfel werd getrokken maar ook die van hulpverleners en onderzoekers.
Onderzoek naar psychische trauma’s, zo stelt Herman, kan daarom alleen gebeuren met steun van een politieke beweging die sterk genoeg is om het proces van maatschappelijke verdringing, ontkenning en dissociatie tegen te gaan. Want alleen dan kunnen we voorkomen dat een vergeten geschiedenis zich opnieuw zal herhalen.

Referentie volgens APA 7:
Herman, J. L. (2016). Trauma & herstel: de gevolgen van geweld. van mishandeling thuis tot politiek geweld. Wereldbibliotheek.

De andere kant van DIS - ervaringsverhaal

Het is half 4 's nachts, ik zit op bed en kijk om mij heen: stapels pizzadozen, lege medicijndoosjes en flessen drank kijken mij aan, rekeningen lopen op en de laatste keer dat ik gedoucht heb of mijn tanden gepoetst kan ik mij niet meer herinneren.
Toch zat ik vanochtend in de collegebanken bij de universiteit actief mee te doen met een werkgroep over PTSS... ik switch veel deze les. Ik leef een dubbel leven, niemand van mijn medestudenten die het doorheeft en ook niemand die het meer zal weten. Want zolang ik niks vertel zal niemand het aan mij merken. Ik was altijd degene die het motto had; 'van mijn kwetsbaarheid moet ik mijn kracht maken' daarom was ik altijd heel open over mijn DIS. Tot ik deze openheid als een boomerang terug in mijn gezicht geklapt kreeg. 1 kind deel tijdens de les en de volgende dag zat ik aan de lijn met de coördinator. ''𝘔𝘪𝘫𝘯 𝘮𝘦𝘥𝘦𝘴𝘵𝘶𝘥𝘦𝘯𝘵𝘦𝘯 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘰𝘱𝘨𝘦𝘭𝘦𝘪𝘥 𝘰𝘮 𝘮𝘦𝘵 𝘋𝘐𝘚 𝘰𝘮 𝘵𝘦 𝘨𝘢𝘢𝘯, 𝘪𝘬 𝘩𝘢𝘥 𝘩𝘦𝘵 𝘭𝘦𝘦𝘳𝘬𝘭𝘪𝘮𝘢𝘢𝘵 𝘪𝘯 𝘨𝘦𝘷𝘢𝘢𝘳 𝘨𝘦𝘣𝘳𝘢𝘤𝘩𝘵'' met als gevolg dat ik de opdrachten verder thuis maak, ver weg van andere studenten. Ik wil met liefde geloven dat de universiteit de beste bedoelingen heeft gehad, maar de bestaansrechtelijke grond werd die dag onder mijn voeten vandaan geslagen. Ik werd in 1 klap geconfronteerd met de werkelijkheid van het stigma en de onwetendheid rondom DIS, en dát op de studie die mij zal opleiden tot therapeut. Ik stopte met openheid, met het meenemen van mijn knuffel, met het dragen van mijn medisch armbandje wat ik draag in geval van conversie aanvallen en ik stopte met het dragen van korte mouwen. Ik stopte met ‘zijn’ en draag opnieuw een geheim. Opgesloten in mezelf wil ik de kant laten zien waarom organisaties als Trauma & Dissociatie zo hard nodig zijn. Het stigma, de onwetendheid we moeten er vanaf. Want als er iets is dat ongevaarlijk is is dat wel een kinddeel, een kind dat zelf nooit veiligheid heeft mogen ervaren waardoor deze geen vin verroerd. Ik ben er nog niet maar ik hoop te helen, zodat ik met mijn knuffel in mijn hand weer kan zeggen: dit is wat het werkelijk is, ik heb DIS.